Historia Domu Pomocy Społecznej w Słupi
Historia Domu Pomocy Społecznej
Dom Pomocy Społecznej mieści się w dawnym Pałacu Radziwiłłów. Pałac wybudowany został w latach 1929-1931 przez księcia Macieja Radziwiłła. Budynek neoklasycystyczny, wzniesiony na rzucie litery L, piętrowy.
Działalność Domu Pomocy Społecznej w Słupi datowana jest od dnia 1 października 1951 roku. Wówczas to przybyły do wsi pierwsze siostry wraz z podopiecznymi, przeniesione ze zlikwidowanego Zakładu dla Nieuleczalnie Chorych w Dobromyślu. Bazę lokalową prowadzonej przez nie działalności na rzecz ludzi chorych w Słupi stanowi odtąd pałac wraz z rozległym parkiem, będący jedną z posiadłości księcia Macieja Radziwiłła i jego małżonki Krystyny z Dembińskich.
Książę Maciej był uczestnikiem II wojny światowej, a następnie więźniem oflagu w Mannau. Jego żona w tym czasie opiekowała się w Słupi najbliższą rodziną, zwłaszcza wypędzoną ze wschodnich rubieży Polski. Wkrótce nadciągająca Armia Czerwona zmusiła i ją do ucieczki. Oboje małżonkowie spotkali się we Francji, a potem zamieszkali w USA. Książę, który ukończył studia w zakresie nauk społecznych na Uniwersytecie Harvarda, pracował jako wykładowca języka polskiego, a po przejściu na emeryturę poświęcił się całkowicie działalności w organizacjach społecznych i polonijnych. Został odznaczony przedwojennym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Walecznych oraz medalem „Za udział w wojnie obronnej 1939”, przyznanym przez Prezydenta RP. Państwo Radziwiłłowie po latach nawiązali kontakt z siostrami i wyrażali swoje zadowolenie z prowadzonego na tym miejscu dzieła chrześcijańskiego miłosierdzia. Zmarli bezpotomnie: Maciej w 1994 roku, zaś Krystyna w 2004 roku w Monterey (USA), gdzie są pochowani.
Dobra słupskie po wojnie zostały sprzedane przez księcia Macieja Radziwiłła na własność Skarbu Państwa. Początkowo próbowano zaadoptować pałac na Technikum Rolnicze. Po kilku latach – właśnie w roku 1951 – przeznaczono go na Dom dla chorych. Siostry zastały budynek w całkowitej ruinie. Opuszczony przez właścicieli był miejscem stacjonowania wojska, ale tez łupem dla złodziei.
W kronikach zakonnych czytamy: “Dom o zmierzchu wygląda wspaniale. Rozlegle hole na parterze i górze, krużganki, staroświeckie kominki, wąskie korytarze, wokół kilkusetne lipy(…) Po ukazaniu się jednak pierwszych promieni słonecznych czar prysł. Nieopisane brudy zaczęły wyzierać z każdego kąta. Piwnica pod holem, gdzie za dawnych czasów trzymano wino pełna była śmieci. Nie było żadnej instalacji ani wodociągowej ani elektrycznej. Okna bez szyb, drzwi bez zamków i klamek, dach dziurawy jak sito, walące się sufity, schody wejściowe i tarasy – istne rumowisko”.
W latach 1951 – 1990 Dom podlega Zrzeszeniu Katolików „Caritas” z zarządem Głównym w Warszawie i nosi nazwę Zakładu Specjalnego dla Przewlekle Chorych. Na początku placówka dysponowała miejscami dla 30 osób. Prowadzone systematycznie prace remontowe i adaptacyjne pozwoliły na zwiększenie ilości miejsc. I tak po latach Dom może zapewnić opiekę 90 osobom. Od 1961 roku przebywały tu same kobiety. W 1980 roku rozbudowano budynek pałacowy poprzez dobudowy jednego skrzydła, gdzie usytuowano magazyny, pomieszczenia kuchenne i pokoje mieszkalne. Z kolei w 1995 wykonano nową więźbę dachowa i cały pałac pokryto blachą miedzianą. Początek lat 90 – tych to czas wymiany instalacji elektrycznej oraz podłączenia instalacji gazowej.
W 1991 roku w miejscu dawnych stajni powstał oddzielny budynek (określany mianem Budynek „B”), który przeznaczono na pokoje i łazienki dla mieszkanek. Ponadto podłączono obiekt do lokalnej sieci wodociągowej, wybudowano własną oczyszczalnie ścieków, zainstalowano dwie kotłownie gazowe.
W czerwcu 1990 roku z przyczyn politycznych rozwiązane zostało Zrzeszenie katolików „Caritas”. Majątek stanowiący własność Skarbu Państwa przekazano do użytku Zgromadzeniu Sióstr Albertynek Posługującym Ubogim na czas nieograniczony dla prowadzenia działalności charytatywnej.
Dom formalnie przeszedł pod Zarząd Zgromadzenia na podstawie umowy zawartej w dniu 19 lipca 1990pomiedzy Ministrem Pracy i Polityki Socjalnej a Zgromadzeniem.
Odtąd placówka funkcjonowała pod nazwą Dom Pomocy Społecznej prowadzony przez Zgromadzenie Sióstr Albertynek. Od 1995 roku Dom kontynuował działalność na podstawie umowy zawartej z Wojewódzkim Zespołem Pomocy Społecznej w Kielcach, który działa z upoważnienia Wojewody. Wraz z reformą administracji terytorialnej w naszym kraju i powstania samorządowego szczebla powiatowego z dniem 1 stycznia 1999 roku treść powyższej umowy przejęło Starostwo Powiatowe w Busku – Zdroju.
W dniu 18 czerwca 2009 roku Wojewoda Świętokrzyski wydał zezwolenie na prowadzenie Domu Pomocy Społecznej dla 90 osób przewlekle psychicznie chorych na czas nieokreślony.
Zgodnie z ustawą o pomocy społecznej z dnia 12 marca 2004 r. Dom osiągnął przewidziany standard. Z dniem 1lipca 2023 roku Dom Pomocy Społecznej prowadzony jest przez Caritas Diecezji Kieleckiej. Dom otoczony jest ogrodem z alejkami spacerowymi, dużą ilością drzew, krzewów i kwiatów, gdzie mieszkanki mogą wypoczywać.
