HISTORIA

Roku Pańskiego 1931, 25 lutego, ówczesny Biskup Kielecki ks. bp Augustyn Łosiński połączył wcześniej istniejące dzieła charytatywne Kościoła Kieleckiego i powołał “Związek Towarzystw Dobroczynności Caritas” w Kielcach. W okresie międzywojennym Caritas Kościelna rozwijała się bardzo dynamicznie tworząc wiele placówek pomocy dzieciom, starcom i innym grupom potrzebującym wsparcia.

W latach okupacji hitlerowskiej Caritas razem z PCK w Kielcach utworzyły Radę Główną Opiekuńczą (RGO) dla Guberni Radomskiej kontynuując pod tą nazwą działalność pomocową I opiekuńczą zwłaszcza nad uchodźcami i sierotami wojennymi.

Od początku 1945 roku odradza się Caritas Diecezji Kieleckiej, która pod zarządem ofiarnego I heroicznego dyrektora – ks. Mariana Łuczyka wykonuje niezwykłą pracę zabliźniania ran pożogi wojennej i odradzania się tożsamości społeczeństwa.

Po pięciu latach od zakończenia wojny Caritas w Diecezji Kieleckiej prowadzi 24 różne placówki pomocy całorocznej. 28 stycznia 1950 roku rząd komunistyczny Polski Ludowej wydaje dekret zabraniający dalszego prowadzenia działalności charytatywnej Kościoła Katolickiego w Polsce.  

Placówki dzienne (takie jak ochronki dla dzieci, niektóre stołówki charytatywne oraz pomoc doraźna) pozostają przy parafiach i przez kilka kolejnych lat “na pół legalnie” kontynuują swoją działalność. Placówki stacjonarne (jak domy dziecka, zakłady opiekuńczo – lecznicze i domy dla starców) zostają przymusowo przejęte przez Zrzeszenie Katolików “Caritas” utworzone w tym celu przez reżim komunistyczny. Siostry zakonne pracujące w tych zakładach stały się pracownikami prorządowej organizacji. Działalność pomocowa w środowisku (pomoc doraźna) przez długie lata jest kontynuowana w formie Parafialnych Zespołów Charytatywnych, którym przez wiele lat przewodniczył Sługa Boży  ks. inf. Wojciech Piwowarczyk.

Działalność tych zespołów charytatywnych została wzmocniona i bardzo wyraźnie ożywiona w latach 80-tych, kiedy do Polski napłynęła potężna fala darów rzeczowych z Europy Zachodniej i Ameryki. Zdecydowana większość tej pomocy była przeznaczona do dyspozycji Kościoła Katolickiego i rozdawana w parafiach przez zespoły charytatywne. Dla przykładu tylko w 1982 roku w Diecezji Kieleckiej rozdano 1500 ton darów zagranicznych (głównie żywności i odzieży). Po uchwaleniu przez Sejm PRL w maju 1989 roku ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego zaczęła się odradzać Caritas Kościelna w Polsce. Diecezja Kielecka jako trzecia z kolei w dniu 18 listopada 1989 roku dekretem Księdza Biskupa Stanisława Szymeckiego powołała na powrót do życia swoją Caritas.

Pierwszym dziełem było utworzenie w styczniu 1990 roku stołówki charytatywnej dla osób biednych i głodujących w Kielcach przy ul. Urzędniczej 7B. W krótkim czasie stołówka zwiększyła swoją działalność z 50 do ponad 600 obiadów wydawanych dziennie.

Równocześnie zaczęły powstawać nowe dzieła charytatywne takie jak: Dom dla Niepełnosprawnych w Piekoszowie, kolejne stołówki, apteki (zwłaszcza z lekami z darów) oraz domy starców, kolonie dla dzieci, świetlice, zakłady opieki zdrowotnej i wiele innych dzieł wynikających z potrzeb lokalnych społeczności.

W październiku 1993 roku Caritas odzyskała lokal dawnej siedziby po zlikwidowaniu oddziału wojewódzkiego ZK “Caritas”. Jednak notarialne przejęcie tej nieruchomości przy pl. Panny Marii 1 w Kielcach nastąpiło dopiero w 2000 roku.

W marcu 2004 roku Caritas Kielecka jako pierwsza organizacja w regionie otrzymała status Organizacji Pożytku Publicznego i prowadzi bardzo szeroki wachlarz różnego rodzaju dzieł pomocowych.

Pod koniec 2010 roku w strukturze Caritas Diecezji Kieleckiej funkcjonowało 58 placówek o charakterze całorocznym oraz ponad 100 różnych projektów okresowych. Dzieła te realizuje niemal 700 osób zatrudnionych etatowo i na umowy cywilno-prawne oraz rzesza blisko 3000 wolontariuszy spośród młodzieży i osób dorosłych.

Z pomocy Caritas Kieleckiej korzysta ok. 30 tysięcy osób rocznie. Wiele z tych osób poza Caritasem nie jest w stanie znaleźć innej pomocy.

Caritas w Kielcach podejmuje wiele nowatorskich projektów w skali całej Polski takich jak: rodzinne domy pomocy, mieszkania chronione, Biura Aktywizacji Bezrobotnych, Centrum Integracji Społecznej, Centrum Interwencji Kryzysowej, leczenie SM (stwardnienie rozsiane), ośrodki rehabilitacyjne, ograniczających skalę wykluczenia społecznego osób biednych i niepełnosprawnych oraz wiele innych cennych inicjatyw.